Błędy w układaniu płytki klinkierowej

Klinkier jest materiałem naturalnym. Powstaje przez wypalenie gliny wapienno-żelazistej, żelazistej lub wapienno-magnezowej. Wyroby z klinkieru – cegły, płytki, dachówki – charakteryzują się odpornością na mróz oraz niską nasiąkliwością. Cechują je także względy estetyczne. Producenci oferują szeroką gamę kolorów płytek klinkierowych. Największą popularnością cieszą się ciemniejsze odcienie czerwieni. Przy ich zastosowaniu nasz budynek wygląda jak pocztówkowy, ceglany domek.

Przeczytaj także: Ściana z pustaków szklanych – jak to zrobić?

Na co zwrócić uwagę przy kładzeniu płytki klinkierowej

- Czy stosujemy odpowiedni rodzaj płytek. Istnieją, różne gatunki płytek klinkierowych – niektóre są przeznaczone do używania w domu, a inne na zewnątrz. W końcu środowisko atmosferyczne wytwarza dla elewacji inne zagrożenia niż domowe. Ponadto niektóre płytki mogą się nadawać na ścianę, a inne na podłogę. Te podłogowe muszą wytrzymać większy nacisk.

- Ilość potrzebnego materiału. Czy na pewno zgromadziliśmy wystarczające zapasy płytek. Niektóre ulegną zniszczeniu, inne trzeba będzie docinać. Sprawdźmy też kolory, wzory, cieniowanie. Nagle może się okazać, że trzeba improwizować pod względem wizualnym, a to nie zawsze dobrze się sprawdzi. Najlepiej jest mieszać płytki z różnych opakowań, przez to nasza elewacja wygląda naturalnie, a nie jak „ze sklepu”.

- Kierunek układania płytek. Pilnujmy się zaleceń. Obrócenie płytki będzie skutkować utratą efektu 3D. Montaż płytek zaczynamy od naroży. Jeśli trzeba, wykorzystajmy specjalne płytki kątowe.

- Nie namaczamy płytek przed układaniem.

- Przygotujmy odpowiednio ścianę. Tak jak przy nakładaniu każdej elewacji, gdy już upewniliśmy się, że materiał jest dobry, musimy zadbać o miejsce jego instalacji. Ściana musi być wolna od zabrudzeń, tłuszczu, nie mieć wgłębień, nie może pylić. Te mankamenty decydują o słabszej przyczepności. W razie wątpliwości ścianę musimy zagruntować.

- Zaprawa i klej muszą być dopasowane do klinkieru, czyli cechować się elastycznością i mrozoodpornością. Stosujemy je zgodnie z wytycznymi producenta. Zasadą jest, że zaprawa ma pokrywać całą powierzchnię płytki. Nie kleimy tzw. placków. Stosujemy pace zębate. Jeśli chodzi o fugę, minimalna szerokość to 5 mm.

- Podczas używania zaprawy nie dodajemy więcej wody, niż jest to konieczne. W instrukcji stosowania kleju wybranego producenta czytamy, jak długiego czasu potrzebuje on na związanie. Musimy odczekać określony czas i nie podejmować wtedy innych działań.

- W przypadku ocieplania konstrukcji elewacyjnej złożonej z klinkieru i drewna: w części z płytkami klinkierowymi ocieplenie układamy na zaprawę klejową, czyli na mokro, a w części drewnianej – na sucho. Grubość warstwy izolacyjnej do klinkieru powinna być ok. 2-3 cm grubsza niż do drewna.

- Utrzymujemy czystość na stanowisku pracy. Dobrze o tym wiemy, ale w ferworze działań łatwo zapomnieć o podstawach. Korzystamy z czystych narzędzi, usuwamy niepotrzebne śmieci. Jeśli zdarzy się zabrudzenie, usuwamy je na sucho miękką szczotką lub na mokro – wilgotną gąbką. Musimy reagować natychmiast. W trakcie murowania staramy się używać metody bez użycia wody.

Zobacz też: Renowacja i konserwacja czerwonej cegły

- Nie pracujemy w deszczu i podczas mrozu. Ryzykujemy wypłukiwaniem spoiny i kolejnymi zabrudzeniami.

- Po wykonaniu elewacji zabezpieczamy całość folią na 14 dni. Folia ma być ułożona w taki sposób, aby zapewnić dopływ powietrza.

Cegła klinkierowa nie wymaga impregnatów ani dodatkowych preparatów chemicznych. Jest już naturalnie przystosowana do używania i cieszenia oczu dekoracyjnym wyglądem. Dzięki zastosowaniu powyższych porad, na pewno nasze elewacje będą budziły uznanie znajomych i sąsiadów.