Elewacja naszego domu stanowi jego wizytówkę. Dlatego należy wykończyć ją w taki sposób, by nie tylko estetycznie się prezentowała, ale by pozostała taka przez wiele lat i jednocześnie była trwała oraz łatwa w czyszczeniu. Jednym z najczęściej wybieranych materiałów na wykończenie zewnętrznych ścian budynku jest tynk. O tym, jak będzie prezentował się nasz dom, zdecyduje nie tylko rodzaj tynku czy kolor, ale także faktura.
Faktura wykończenia elewacji zależy od 3 podstawowych czynników: od ilości ziaren zawartego w masie kruszywa, ich wielkości oraz od techniki nanoszenia. Dodatkowo odpowiedni efekt uzyskamy poprzez obróbkę powierzchni przed lub po związaniu zaprawy.
Najłatwiejszym do wykonania sposobem jest zatarcie tynku na gładko – zyskujemy wtedy równą powierzchnię, łatwą do utrzymania w czystości, jednak taką, na której zabrudzenia będą widoczne znacznie szybciej.
W zależności od tego, jaką metodą zostanie zaaplikowana zaprawa tynkarska, otrzymamy:
tynk nakrapiany – popularnie nazywany barankiem, charakteryzujący się równomiernie rozmieszczonym uziarnieniem i wgłębieniami, a ostateczny efekt zależy od wielkości ziaren kruszywa. Nakłada się go rożnymi metodami, np. za pomocą szczotki, miotełki, kielni, którą narzuca się tynk przez siatkę, lub maszynki do nakrapiania. Powierzchnia baranka jest chropowata i względnie łatwa do wykonania, jednak nie należy do najtrwalszych. Do tynków nakrapianych zalicza się też inną jego odmianę zwaną kornik. To rustykalna faktura charakteryzująca się wyżłobieniami przypominającymi sieć kanalików powstałych na skutek działalności owadów,
tynk narzucany – zaprawę nanosi się na warstwę wyrównanego narzutu za pomocą kielni, tak by poszczególne jej porcje były łatwe do rozróżnienia. Uzyskujemy w ten sposób leżące tuż obok siebie nierówności,
tynk gniazdkowy – charakteryzuje się oczkową powierzchnią, złożoną z licznych zagłębień. Warstwę gładzi aplikuje się tak, by prześwitywała spod niej warstwa narzutu.
Tynki tego rodzaju są gotowe od razu po naniesieniu. Możemy jednak wyróżnić i takie, które zaraz po narzuceniu, na świeżo, poddawane są odpowiedniej obróbce. Wśród nich znajdziemy:
tynk zmywany – zaraz po nałożeniu zaciera się go pacą, a następnie zmywa mokrą szczotką, dzięki czemu odsłonięte zostaje kruszywo. Po kilku dniach czynność zmywania powtarza się, by wydobyć naturalną barwę ziaren. Tutaj wyróżnia się także tynki piaskowane (zmywane piaskiem) lub kamyczkowe,
tynk drapany (cyklinowany) – po lekkim związaniu tynku wyłupuje się z niego grubsze ziarna kruszywa, co ostatecznie daje efekt kamienia,
tynk kraterowany – do świeżego narzutu przykłada się pacę, a następnie odrywa ją wraz z warstwą zaprawy, by stworzyć wypukłości przypominające wyglądem kratery,
tynk dociskany – polega na odbijaniu na tynku wzorów, np. za pomocą specjalnych szablonów,
tynk dziobany – charakterystyczny wygląd uzyskuje się przez dociskanie do masy np. deski z wbitymi gwoździami.
Innym rodzajem tynków są obrabiane dopiero po związaniu, które doskonale imitują okładziny kamienne. Do ich wykonania stosuje się metody kamieniarskie oraz 
używane podczas obróbki kamienia narzędzia. Wyróżniamy tu:
tynk nakłuwany – do jego obróbki stosuje się dłuta, gradziny oraz grady.
tynk szczotkowany – charakteryzuje się fakturą groszkowaną, którą osiąga się dzięki wykorzystaniu młotka,
tynk szlifowany – wygładzany osełkami z piaskowca ostroziarnistego.
Należy pamiętać, ze tynki fakturowane szybciej się brudzą, a niektóre z nich łatwiej ulegają także uszkodzeniom mechanicznym niż tynki gładkie.
Tynki tego typu przygotowywane metodami tradycyjnymi spotyka się coraz rzadziej – ich funkcje spełniają obecnie materiały cienkowarstwowe, którym również nadawać można różnorodne faktury.
