Kaczeniec
Łac. Caltha palustris
Kaczeniec, czyli knieć błotna, z łac. Caltha palustris, jest byliną z rodziny jaskrowatych, spotykaną najczęściej na obrzeżach strumieni i sadzawek lub na bagnach. Występuje w rejonach półkuli północnej, gdzie kwitnie od kwietnia do maja, osiągając od 20 do 50 cm wysokości. Charakterystyczną cechą rośliny jest duży, żółty kwiat, który spoziera sponad błyszczących, mięsistych liści w kształcie serca.
W uprawie kaczeniec preferuje słoneczne lub półcieniste stanowiska oraz gleby umiarkowanie kwaśne, torfowe, gliniaste i bogate w składniki mineralne. Kluczem do pomyślnej uprawy jest odpowiednia wilgotność gleby, dlatego najlepiej wysiewać roślinę w okolicach podmokłych, np. przy sadzawkach. Jest całkowicie mrozoodporna.
W przyrodzie kaczeńce są rozsiewane przez fale, które wyrzucają ich nasiona na brzeg, gdzie kiełkują w dogodnych warunkach. Na taki rodzaj wysiewu można się zdecydować również w uprawie amatorskiej, jednak bardziej skuteczne jest wysianie nasion do skrzynki, bezpośrednio do gleby lub rozmnożenie rośliny poprzez podział sadzonek wiosną lub jesienią. Ponieważ kaczeniec jest bardzo wrażliwy na niedobory wody, wymaga regularnego i obfitego podlewania, zwłaszcza w okresie wzrostu, czyli od maja do czerwca. Uprawa kaczeńca nie wymaga zabiegów dokarmiania, ponieważ nawozy powodują wysuszenie liści, plamy oraz osłabiony wzrost. W okresie wiosennym zalecane jest usunięcie z jego kępy brunatniejących liści.
Rośliny są odporne na choroby, jednak sporadycznie bywają atakowane przez mszyce lub mączniaki. By się ich pozbyć, należy sięgnąć po naturalne lub chemiczne opryski.
Kaczeńce są roślinami, które przez cały rok dekorują stawy, oczka wodne i strumyki. W cieplejszym okresie ozdabiają je pięknymi kwiatami, zimą – ciemnozielonymi, mięsistymi liśćmi. Najpiękniej wyglądają w grupach.
Liście kaczeńców są trujące, dlatego niewskazane jest sadzenie roślin w okolicach poideł dla zwierząt. Toksyczne właściwości tracą dopiero po wysuszeniu i w takiej formie są stosowane w ziołolecznictwie. Wykorzystuje się je do produkcji maści przyspieszających gojenie się ran i leczenie owrzodzeń. Pomagają również w leczeniu schorzeń wątroby, pęcherzyka żółciowego, a także wirusowego zapalenia wątroby.
