Drewno
Drzewa były na Ziemi na długo przed człowiekiem i zapewne pozostaną na niej długo po nas, nic więc dziwnego że stały się jednym z popularniejszych materiałów budowlanych. Ich naturalna wytrzymałość powstaje z czasem, a wynika z obumierania komórek kory odpowiedzialnych za wytwarzanie żywicy (łyka) i powolnego „przesuwania” ich do wnętrza. W toku wzrastania drzewo tworzy nowe warstwy kory. W ten sposób powstaje niezwykle wytrzymały rdzeń i to właśnie on posłuży najdłużej, jeśli zostanie wykorzystany jako budulec.
Różne gatunki drzew mają odmienną podatność na czas, często związaną z odpornością na degradację na skutek promieniowania UV. W większości jest to wynikiem naturalnego przystosowania drzew na promienie słoneczne, którą drzewa nabyły w toku ewolucji. Należy tu wymienić przede wszystkim gatunki egzotyczne, ponieważ wzrastają w warunkach silniejszego nasłonecznienia, ich pnie są bardziej odporne na upływ czasu. Gatunki europejskie – sosna, buk czy cis – nie mogą pochwalić się takimi zdolnościami, jednak należy wśród nich wyszczególnić dębinę, która, odpowiednio pielęgnowana, potrafi służyć przez setki lat.
Ze względu na rzadkość występowania nie stosuje się już w budownictwie najdłużej żyjących gatunków drzew, a więc sosny długowiecznej i mamutowca olbrzymiego (sekwoi). Dlatego palmę pierwszeństwa pod względem wytrzymałości należy przyznać drewnu tekowemu. Teczyzna (Tectona) wzrasta w obszarach monsunowych, narażonych na silne wiatry i deszcze, co wpływa dodatkowo na jej odporność na grzyby i pleśń. Właśnie z tego materiału jest zbudowana najstarsza konstrukcja drewniana na świecie – świątynia Hōryū-ji w Japonii, postawiona w VII w. n.e.
Oczywiście nawet najtrwalsze drewno nie wytrzyma wielu lat, jeśli nie zostanie odpowiednio zabezpieczone przed wpływem wilgoci.
Cegła
Stosowana już w V tysiącleciu przed naszą erą, jest najstarszym materiałem budowlanym. Suszona na słońcu glina formowana była w nachodzące na siebie „klocki” i w następstwie usprawnień, choćby za pomocą wypalania, zmieniła swą strukturę w cegłę ceramiczną. Właśnie ta forma, czyli glina połączona z piaskiem kwarcowym i złomem suszarniowym, ma szansę przetrwać najdłużej. Budynki postawione z tzw. czerwonej cegły mogą cieszyć się czasem „życia” wycenianym na ponad 800 lat. Wytrzymałość powszechnie dzisiaj stosowanych cegieł licówkowych jest szacowana na ponad 100 lat, więc znacznie krócej, ale i tak najdłużej z obecnie stosowanych materiałów.
Warunkiem odpowiednio długiego żywota takiego materiału jest odpowiednio wykonane ocieplenie budynku. Jeżeli do środka struktury nie dostaje się wilgoć, nie potrzeba żadnych ingerencji w celu wydłużenia tego czasu.
Beton
Powszechna w Polsce tzw. wielka płyta, czyli budynki zbudowane z jednolitych fragmentów zbrojonego betonu, nie była stawiana z myślą o wielopokoleniowym przekazywaniu mieszkań. Pierwotne plany dawały jej od 50 do 60 lat „życia”, jednak niedawne badania wykazują, że liczbę ta jest zdecydowanie niedoszacowana. 
Dzisiaj dom stawiany z bloczków betonowych może liczyć na co najmniej 70 lat służenia swoim mieszkańcom, choć jest to zależne od jakości tworzywa, z którego budynek został wykonany.
Elementy wykonane z cementu portlandzkiego, czyli z najwyższą zawartością klinkieru, mają szansę postać nawet ponad sto lat. Doskonałym przykładem są budowle stworzone z betonu przez starożytnych Rzymian. Naukowcy odkryli, że sekretem wytrzymałości tego materiału była wysoka zawartość krzemu w ile używanym do jego zagęszczania. Pochodził on z obumarłych pancerzyków mikroorganizmów wymarłych w czasie wymierania permskiego.
Jednego możemy być pewni – jeśli zastosujemy solidne materiały przy budowie domu, pozostawimy po sobie godziwą siedzibę naszego rodu i zapiszemy się w jego historii.
