Cebulica
Łac. Scilla
Cebulica, z łac. Scilla, to roślina należąca do rodziny szparagowatych. Występuje przede wszystkim w regionie Morza Śródziemnego, jednak można ją spotkać również w południowej Afryce oraz Eurazji. Na tereny Ameryki Północnej gatunek cebulicy syberyjskiej został wprowadzony sztucznie, gdyż nigdy wcześniej nie był tam uprawiany.
W zależności od gatunku, których jest bardzo dużo, cebulica osiąga rozmiary od 5 do 50 cm. To jedna z najpopularniejszych małych roślin cebulowych, cechująca się wczesną porą kwitnienia oraz kwiatami najczęściej o barwie niebieskiej, których kształt przypomina dzwoneczki.
Cebulica najlepiej rośnie w półcieniu lub (przy dostarczeniu jej optymalnej ilości wody) w miejscu słonecznym, na próchniczych i przepuszczalnych glebach. Jeśli roślina nie toleruje warunków, w których jest hodowana, należy ją wykopać. Powinno się to zrobić po uschnięciu jej liści, po czym niezwłocznie posadzić w nowym podłożu lub przechowywać w torfie o lekkim stopniu wilgoci. Ponadto, omawiany kwiat potrzebuje płodozmianu co 3-4 lata.
Cebulica ma zdolność samoczynnego rozsiewu, natomiast decydując się na jej ręczne posadzenie, należy to zrobić na głębokość około 7 cm, na przełomie września i października, zachowując 10 cm odstępy od kolejnych roślin. Koniecznością jest usuwanie zeschniętych lub uszkodzonych części omawianego kwiatu. Cebulica jest mrozoodporna, lecz mając na uwadze mroźne i bezśnieżne zimy, warto ją okryć kopcem usypanym z liści lub mchu. Od momentu wykiełkowania roślina zakwita dopiero po dwóch latach.
Ze względu na jej niewielki wzrost, roślina idealnie nadaje się jako ozdoba rabatek oraz ogródków skalnych. Cebulica dobrze prezentuje się również pod wysokimi drzewami czy też krzewami, najlepiej uprawiana w grupach (z powodu swojej delikatności). Ponadto, kwiat może być także hodowany w doniczkach. Nie można też zapominać, że roślina pięknie prezentuje się w kompozycji bukietowej, dodając jej subtelności.
